Στις 2 Μάρτη η κυβέρνηση χτύπησε με χημικά και απάντησε με βία σε μία πολύ μαζική, μαχητική και αγωνιστική διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Παιδείας. Προσπάθησε να διαλύσει τη συγκέντρωση χιλιάδων εκπαιδευτικών από όλη την Ελλάδα, να πνίξει με τα δακρυγόνα τις φωνές μας που διεκδικούσαν το αυτονόητο: να γίνουν μαζικοί, μόνιμοι διορισμοί στη δημόσια εκπαίδευση για να καλυφθούν όλες οι ανάγκες των σχολείων και των μαθητών μας.
Η κυβέρνηση αποφάσισε να χτυπήσει τη διαδήλωση γιατί τολμήσαμε να υψώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στην πολιτική που επιβάλλει τη διάλυση του δημόσιου σχολείου, την αδιοριστία, τη δουλειά με το κομμάτι και την εργασιακή περιπλάνηση! Γιατί φοβάται ότι οι εκπαιδευτικοί θα δώσουμε «το κακό παράδειγμα» και στους υπόλοιπους άνεργους και εργαζόμενους! Γιατί ξέρει ότι ο θυμός μας για όλα αυτά που έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια δεν θα μείνει για πάντα σιωπηλός!
Είναι γνωστό ότι από το 2011 και μετά δεν έχει γίνει ούτε ένας μόνιμος διορισμός εκπαιδευτικού. Ξέρετε ότι τα σχολεία μας λειτουργούν εδώ και χρόνια με χιλιάδες αναπληρωτές, που κάθε χρόνο γυρνούν από περιοχή σε περιοχή για να καλύψουν τα χιλιάδες κενά, δηλαδή τις χιλιάδες ανάγκες που υπάρχουν στην εκπαίδευση – τη φετινή σχολική χρονιά ξεπερνούν τις 22.000. Συνάδελφοι που «αναπληρώνουν τους εαυτούς τους», που έχουν εγκαταλείψει σπίτια και οικογένειες για να δουλέψουν σε κάθε γωνιά της χώρας, που κάθε Σεπτέμβρη με μια βαλίτσα στο χέρι μένουν ακόμα και άστεγοι μέχρι να βρουν πού θα μείνουν στον τόπο που τοποθετήθηκαν.
Ας φανταστούμε λοιπόν ότι μια μέρα, οι εκπαιδευτικοί αυτοί «εξαφανίζονται» και δεν υπάρχουν στα σχολειά μας. Τι θα γίνει; Είναι πολύ απλό: δεν θα λειτουργεί κανονικά ούτε ένα σχολείο. Κυριολεκτικά. Πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχουν ολόκληρα σχολειά, ειδικά στα νησιά και στις επαρχίες που λειτουργούν σχεδόν μόνο με αναπληρωτές! Όπως και τα ειδικά σχολεία, που το 80% του προσωπικού τους δεν είναι μόνιμοι εκπαιδευτικοί! Πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχουν ολόκληρες δομές της εκπαίδευσης, που αφορούν τα πιο ταλαιπωρημένα παιδιά, που λειτουργούν αποκλειστικά με αναπληρωτές, όπως η παράλληλη στήριξη, οι τάξεις υποδοχής για τα παιδιά των μεταναστών και των προσφύγων, η ενισχυτική διδασκαλία στα γυμνάσια. Πρέπει να γνωρίζεις ότι χωρίς αυτούς τους εκπαιδευτικούς δεν θα μπορούσε να δουλέψει κανένα ολοήμερο δημοτικό, ότι πολλά νηπιαγωγεία θα ήταν κλειστά, ότι πολλοί μαθητές δεν θα μπορούσαν να διδαχθούν στο δημόσιο Λύκειο τα μαθήματα για την προετοιμασία των εισαγωγικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ.
Το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να κλείσει τις πόρτες του στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που διαδήλωναν. Όμως για κάποιους άλλους τις έχει ορθάνοιχτες: τις έχει για τους «θεσμούς», αυτούς που αποφάσισαν μαζί με τις προηγούμενες και την τωρινή κυβέρνηση ότι οι μισθοί και οι συντάξεις μας πρέπει να κοπούν, ότι πρέπει να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα, ότι πρέπει τα δημόσια αγαθά να γίνουν ιδιωτικά, ότι τα σπίτια μας πρέπει να τα καταβροχθίσουν οι τράπεζες. Το Υπουργείο Παιδείας έχει τις πόρτες τους ορθάνοιχτες για τους «εμπειρογνώμονες» του ΟΟΣΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αποφασίζουν μαζί πώς θα δουλέψουν τα σχολειά μας με λιγότερους εκπαιδευτικούς και λιγότερα χρήματα, πώς θα συγχωνεύσουν σχολεία, πώς θα πεταχτούν τα παιδιά από το Λύκειο, πώς θα λειτουργήσουν τα σχολεία με περισσότερους μαθητές στην τάξη. Μάλιστα ο υπουργός Παιδείας δηλώνει χωρίς ντροπή ότι «είναι λάθος η αντίληψη που έχει η κοινωνία ότι όσο λιγότερα παιδιά είναι στην τάξη, τόσο περισσότερα γράμματα θα μάθουν τα παιδιά. Το παιδί ούτε γράμματα μαθαίνει, ούτε κοινωνικοποιείται όταν είναι σε μικρές τάξεις» ! Είναι απίστευτο το τι σκαρφίζεται η εξουσία για να δικαιολογήσει την πολιτική της...
«Μισή δουλειά, μισή ζωή», φωνάζουν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Κάποιοι από αυτούς στηρίζουν το δημόσιο σχολείο για πάνω από δέκα χρόνια. Και αφού έχουν γυρίσει την Ελλάδα από τη μιαν άκρη στην άλλη, με μια ξερή υπουργική απόφαση τους λένε κάθε χρόνο ότι «δεν προβλέπονται μόνιμοι διορισμοί για το τρέχον έτος». Γιατί η μόνιμη και σταθερή δουλειά δεν θεωρείται πια δικαίωμα. Θέλουν να πιστέψεις ότι το αν εσύ είσαι άνεργος, φταίει το ότι δεν έχεις τα «προσόντα» για να δουλέψεις. Θέλουν να πιστέψεις ότι το πτυχίο που με τόσο κόπο πήρε ή θα πάρει το παιδί σου από το Πανεπιστήμιο είναι ένα κουρελόχαρτο και γι’ αυτό πρέπει να κυνηγά κι άλλα χαρτιά, χρυσοπληρωμένα τα περισσότερα. Θέλουν να τους ευγνωμονείς όταν μπορέσεις να βρεις προσωρινή δουλειά στα «οχτάμηνα» της κοινωφελούς εργασίας, ή σε άλλα προγράμματα. Λες και μπορούμε να ζήσουμε «με το κομμάτι», όπως μας λένε ότι πρέπει να δουλεύουμε…
Αποφασίσαμε λοιπόν να πούμε «Φτάνει πια»! Μόνιμοι, αναπληρωτές και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί λέμε ότι το δημόσιο σχολείο μας χρειάζεται όλους! Με μόνιμη και σταθερή δουλειά. Για να μην έχεις ως γονιός το άγχος αν το παιδί σου θα έχει δάσκαλο ή καθηγητή με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς. Για να ξέρεις ότι δεν θα πληρώνεις από την τσέπη σου αν το παιδί σου χρειάζεται ειδικό εκπαιδευτικό για να το στηρίξει. Λέμε ότι όλοι όσοι έχουν δουλέψει στα σχολειά μας πρέπει να διοριστούν. Λέμε ότι θα χρειαστούν κι άλλοι τόσοι, αν φοιτήσουν όλα τα προνήπια και νήπια στο δημόσιο νηπιαγωγείο, αν τα τμήματα στα Δημοτικά, στα Γυμνάσια στα Γενικά Λύκεια και στα ΕΠΑΛ έχουν λιγότερους μαθητές, αν στελεχωθούν κανονικά όλες οι υποστηρικτικές δομές της εκπαίδευσης.
Δεν ζητάμε να συμπαρασταθείτε στον αγώνα μας. Ζητάμε να αγωνιστούμε μαζί για το δικαίωμα στη μόνιμη, σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά για όλους ενάντια σε κάθε μορφής ελαστική εργασία. Γιατί η διεκδίκηση αυτή δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς. Αφορά όλους τους άνεργους, αφορά το 40% των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα που δουλεύουν με μερική απασχόληση ή εκείνους που δουλεύουν εκ περιτροπής.
Ζητάμε να αγωνιστούμε μαζί για το δημόσιο σχολείο, για την υπεράσπιση των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών σας. Είμαστε βαθιά πεισμένοι ότι όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι μπορούμε να δεχτούμε σκυφτοί τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και της ζωής μας δεν είναι ανίκητοι! Αρκεί να σηκώσουμε το μπόι μας.