Υπάρχει μια άλλη Τουρκία από αυτή του Ερντογάν. Και βρίσκεται σε απεργία πείνας
του Μηνά Κωνσταντίνου
Μετά το βράδυ της 15ης Ιουλίου και την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, ο Ερντογάν κατηγόρησε για την απόπειρα τον μέντορα και πρώην σύμμαχό του, Φετουλάχ Γκιουλέν, με τον οποίο από κοινού είχαν επιλέξει τα πρόσωπα που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό, και σε ένα βράδυ ταύτισε τους υποστηρικτές του αυτοεξόριστου ιεροκήρυκα με τους ακτιβιστές, τους αριστερούς και κάθε άλλη αντίθετη φωνή, βαφτίζοντας άπαντες τρομοκράτες, μέλη της FETO (Τρομοκρατική Οργάνωση Φετουλάχ).
Η οριακή νίκη του στο δημοψήφισμα του περασμένου Απριλίου τού έδωσε και τη νομιμοποίηση που αναζητούσε. Υπό το καθεστώς της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης «για να είναι σε θέση να απομακρύνει γρήγορα όλα τα στοιχεία της τρομοκρατικής οργάνωσης που συμμετείχε στην απόπειρα πραξικοπήματος», συμπεριέλαβε σε ένα νεό νομικό πλαίσιο κάθε αντιδημοκρατική –μέχρι πρότινος- πράξη του καθεστώτος του.
Έκτοτε, στην Τουρκία βρίσκεται σε εξέλιξη μία μάχη μέχρις εσχάτων του σουλτάνου με τον άλλοτε συνεργάτη του, με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, που βλέπουν τα δικαιώματά τους να καταπατώνται, τις δουλειές τους να χάνονται και συμπολίτες τους να φυλακίζονται για τις ιδέες τους.
Σύμφωνα με τον τελευταίο απολογισμό, από τον περασμένο Ιούλιο μέχρι και σήμερα, περισσότεροι από 111.000 δημόσιοι υπάλληλοι έχασαν τη δουλειά τους, με τους 45.678 από αυτούς να είναι δάσκαλοι. Η κυβέρνηση Ερντογάν διώκει εδώ και μήνες εργαζόμενους του εκπαιδευτικού συστήματος, της αστυνομίας και του στρατού, του δικαστικού σώματος και των κοινωνικών υπηρεσιών, τους περισσότερους χωρίς καν κάποια προφανή σύνδεση με την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος.
Το κίνημα του καφέ παλτού
Πριν από 287 ημέρες, στις 9 Νοεμβρίου του 2016, μία γυναίκα με ένα καφέ παλτό, η εκπαιδευτικός Νουριέ Γκιουλμέν, πήγε μόνη της μπροστά στο Άγαλμα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην πλατεία Γιουκσέλ και κρατώντας ένα πλακάτ που έγραφε πως «Έχασα τη δουλειά μου αδικαιολόγητα και τη θέλω πίσω», κάθισε εκεί, μπροστά στο μνημείο. Ύστερα, δίπλα της πήγε και κάθισε ένας δάσκαλος, ο Σεμίχ Οζακτσά, ζητώντας κι αυτός πίσω τη δουλειά του που έχασε με τις εκκαθαρίσεις.
Λίγο αργότερα, δίπλα τους κάθισε και ο κοινωνιολόγος Βελί Σατσελέ, που έχασε το δεξί του χέρι το 2000, όταν ο στρατός γκρέμισε 20 φυλακές στην επικράτεια της χώρας για να τερματίσει τις απεργίες πείνας που πραγματοποιούσαν οι κρατούμενοι. Ο ίδιος αγωνίστηκε για χρόνια μέχρι να αποζημιωθεί από το καθεστώς, ενώ σήμερα βρίσκεται επίσης στο στόχαστρο τού καθεστώτος.
Σύντομα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να προσεγγίζουν, και γρήγορα η καθιστική τους διαμαρτυρία άρχισε να λαμβάνει ευρύτερες διαστάσεις.
Τις επόμενες εβδομάδες, το μνημείο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Γιουκσέλ μεταβλήθηκε σε σημείο συνάντησης της αντίστασης και της διαμαρτυρίας απέναντι στην επιχείρηση εκκαθάρισης του Ερντογάν. Σύντομα, οι δυνάμεις ασφαλείας χτύπησαν την ειρηνική διαμαρτυρία και συνέχισαν τις επιθέσεις τους επί 120 ημέρες. Στις 9 Μαρτίου, η Νουριέ και ο Σεμίχ ανακοίνωσαν πως αποφάσισαν να μετατρέψουν την καθιστική τους διαμαρτυρία σε απεργία πείνας, σε απάντηση στην καταστολή που συναντούσαν. Το γεγονός ήταν αρκετό για το καθεστώς του Ερντογάν ώστε να κλιμακώσει την επίθεσή του δυόμιση μήνες αργότερα, όταν στις 22 Μαΐου τούς συνέλαβε με την κατηγορία πως «θα δημιουργήσουν εστία αντίστασης όπως στο πάρκο Γκεζί και το Τεκέλ» και, βέβαια, με την κατηγορία της τρομοκρατίας.
Έκτοτε, η Νουριέ και ο Σεμίχ βρίσκονται στη φυλακή, μετρώντας 90 από τις 167 ημέρες απεργίας πείνας τους στα χέρια των τουρκικών Αρχών, που επιχειρούν να μετατρέψουν τον αγώνα τους σε μία μάχη εντυπώσεων απέναντι στους χιλιάδες πολίτες που παρακολουθούν.
«Όλοι εμείς που μαζευτήκαμε εκεί, βγήκαμε μέσα από αυτό το καφέ παλτό, το παλτό της Νουριέ» δηλώνει φανερά συγκινημένος στο TPP ο Ισμαήλ Ερντογάν, ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των δύο εκπαιδευτικών που αγωνίζονται για να πάρουν πίσω τη δουλειά τους. Ο ίδιος βρίσκεται σε απεργία πείνας για 90η ημέρα, ενώ τέσσερις ακόμη άνθρωποι προχώρησαν σε αυτό το διάστημα σε απεργία πείνας σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των δύο. Μεταξύ αυτών, η σύζυγος του Σεμίχ, Εσρά, στην 92η ημέρα απεργίας πείνας και ο 71χρονος Μεχμέτ Γκιουβέλ στην 52η ημέρα.
«Η απεργία πείνας είναι ο πιο ειρηνικός τρόπος πολιτικής ανυπακοής» δηλώνει στο ThePressProject ο Ισμαήλ.
